το σπαθί του μαχητή

του Κώστα Ζωγραφόπουλου
Μαχητή μου,
Σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, το μόνο βέβαιο είναι πως τις περισσότερες φορές θα δώσεις λάθος χτυπήματα σχίζοντας τον αγέρα, βάζοντας κόπο να συγκρατήσεις τη φόρα του όπλου που έχεις αποφασίσει ότι δικαιούσαι. Πιότερο βάσανο ο κάματος της αστοχίας.

Σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, θα μπεις στον πειρασμό να γίνει ακροδάκτυλο του χεριού σου και να ανασκαλεύεις με τούτο ότι θωρούν τα μάτια σου. Θα ακουμπήσεις την τροφή σου, το χαμόγελο της γυναίκας, το χέρι του φίλου και το χώμα που πατάς σαν σηκώνεις κουρασμένα το πόδι στον ανήφορο της βαρύτητας. Ποτέ δεν θα μάθεις πως ακριβώς ακουμπά η κόψη και το πιο σπουδαίο δεν θα νιώσεις το βάρος και το κρύο της λεπίδας που αγγίζει γύρω σου.

Σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, είναι σίγουρο πως θα σκεφτείς «είμαι δυνατός» ενώ ταυτόχρονα θα αισθάνεσαι πιότερη απειλή από τότε που δεν το ’χες. Όλη η δύναμη σου θα μαζωχτεί στην άκρη της λεπίδας και όλη η αδυναμία σου θα κυριέψει στο γύρω χώρο που δεν στοχεύει η αιχμή του.

Σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, θα ψάξεις πολεμιστές συνταίριους στην εικόνα σου και θα ορίσεις τους κανόνες του κόσμου απ’ το λεπίδι σου όντας βέβαιος ότι τούτο είναι η αλήθεια. Η βεβαιότητα της σκέψης σου θα περνά μαζί με όλους τους όμοιους, μέσα από την κόψη της λάμας. Μεγάλη η ευθύνη ορμήνιας του κόσμου με μια κόψη πέρα από το χέρι σου.

Σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, θα θελήσεις να γίνεις αθάνατος σαν και τούτο στη λουρίδα χρόνου της φθοράς, μια και η λαβή του δεν αλλάζει όσο το χέρι σου ρυτιδιάζει ανάμεσα στα καλοκαίρια και τους χειμώνες. Θα βάλεις το λεπίδι πάνω από το χέρι και το μάτι, ονομάζοντας το Νόμο που θα προσκυνάς.

Σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να καθρεφτιστείς στο αντιφέγγισμα του λεπιδιού και να θυμώσεις με τον εαυτό σου. Να φοβάσαι το θυμό που μαζεύεται στην αιχμή της κόψης του λεπιδιού σαν στοχεύει τον εαυτό σου.

Μαχητή μου το κακό μαντάτο είναι ότι πάντα θα ζητάς ειρήνη, αλλά το χέρι σου θα είναι δεμένο με το σπαθί της γνώσης σου κάνοντας γελοίο το διχασμό της βούλησης.

Μαχητή μου το κακό μαντάτο είναι ότι πάντα στην ώριμη σοφία σου θα ζητάς να απαλλαγείς από τούτο, αλλά το χέρι δεν θα ανοίγει να το απορρίξει δίπλα σου.

Μαχητή μου το κακό μαντάτο είναι ότι το σπαθί του χεριού σου δεν υπήρξε ποτέ, αλλά το γέννησε η βεβαιότητα της φαντασίας σου μια και η πραγματική του θέση βρίσκεται μέσα στο μυαλό σου. Εσύ ο ίδιος είσαι το σπαθί και περπατάς μέσα στον εαυτό σου τραγουδώντας άφωνα στην αθέατη στράτα σου «Πατήρ πάντων πόλεμος».

Μαχητή μου το κακό μαντάτο είναι ότι ο Νόμος που δεν θα δεις ποτέ, σου ορίζει ένα μετρημένο κύκλο που λέγεται Τραγωδία και πάνω στη μικρή κόψη σου, συνταιριάζει το κλάμα του μωρού με τον ρόγχο του θανάτου.

Βάλτα Μαχητή όλα μέσα στην κόψη του σπαθιού της σκέψης σου… όνειρα, λύπες, χαρές, έρωτες, απαξίες και τα απύθμενα θέλω σου… όλα χωράνε γιατί το λίγο και το πολύ είναι έννοιες που δεν έχουν διαφορά σαν τις σμίξουμε.
Το Ένα που δεν βλέπεις δεν σμίγεται ούτε κόβεται στα μέτρα του μικρού λεπιδιού σου.

Όμως ώρα ας ξεχάσουμε τι είπαμε ξαποσταίνοντας στο ψεύτικο αγνάντι. Δεν αντέχεις μαχητή μου να σκάβει το σπαθί σου τη γη κάτω από τα πόδια σου και συ να στέκεις ορθός.

Μαχητή μου, σαν κρατήσεις το σπαθί που κατάφερες να αποκτήσεις με τις γνώσεις σου, πες αναίσχυντα πως είσαι υπέροχος και η ζωή ανήκει στην βούληση της καρδιάς σου.
Κράτα την ομορφιά σου και πολέμα τη φθορά της. Όρισε το «Καλό» και το «Κακό» έξω από σένα. Έτσι είναι πιο εύκολο τούτο, μια και είναι βαριά η ανάληψη ευθύνης για το Ένα που δεν θα το συναντήσεις ποτέ με το μικρό ταξιδιάρικο γεννόθνητο λεπίδι της ζωής σου.
Πίστεψε Μαχητή μου!
Δεν έχει σημασία σε Τι.
Είναι ο μόνος τρόπος να περάσεις ανώδυνα την μικρή αστραπή ζωής νιώθοντας Άξιος στην άγνοια σου!
Η μόνη απόδειξη το ίδιο το σπαθί σου για να χτίσεις "Μύθο" και εκπαίδευση στους επόμενους πλανημένους, παιδιά και εγγόνια σου...